Bir yerde okumuştum, ''Eğer bir gün benimle bir başkası arasında kalırsan beni değil, O'nu seç.'' diyordu. Şimdi ben de sözü oraya...

Öyle ya; Aşktır İzmir İşvesi tam olduğu kadar en vefalı sevgili Ne kadar oldu bilmem, Kim bilir ne çok zaman biriktirmiştir dik duruşunda...

Günlerden pazar Duygusu alabora Ötesi karmaşık vaka Gülümsemeler buruk Kendi belirsiz, adı ıssız Dillerde bıraktığı tat kekremsi Dişlerde...

Geceydi! Yıldız kaymıyor, köpekler ulumuyordu... Önce dolunay olmaya niyetlenen, üst yanı kertilmiş ay ve ışığı girdi odaya...Vakit...

köleliği ve köleleri azat etmişler şeytanı da bir akşam; edebiyat turuncusu uçuşkan bir şarkı konuyor ki omuz başlarına kırpıldığını...

Çok oldu fırlattım topukluları sonra hasır şapkamı Kırdım kalbimdeki paslı kilidi Bitirdim esareti bulaştırmayı Sevilesi bu yalın ayak...

Ben hep bir başka annem seni Gecesi öyle gece Gündüzü öyle derin düşünce Kış yaz belirsiz Düğüm üstüne düğüm bastığım yerde Ben hep bir...

Saydam bir kutuya yerleştirdim hayatı Hissediyorum ayaklarımdan yükselen karıncalanmayı Damarlarım talan, duyumsuyorum Sağa sola çarpa...

satır satır harf harf adımladığım yerde rubaileri Ömer'in şarabından tatmamışsam aşktan bihaber hala kara sarıdır iflah olmaz...

ne bileyim denizin kokusunu saçıma tutturmuşken nefesimde tuz, unutmuyor mavilerin ipeklenişini fazla oluyorlar bu ara rüzgarlar kadar...

minik bir öykü hiç bir dayanağa ihtiyaç duymadı gerekçeler gereksiz ve geçersiz öylesi seviyordu Sebepsiz, katıksız beklentisiz veren...

On yerinden bölünmüş gibi gün On yerinden ömür İlham su değirmeni Dışımızda güngörmüşlük İçimiz on parça Bu bir çağrı Dirençsiz günbatımı...

şiirler kırılıyor umut yadsınıyor zulüm geçiyor dünyadan zehrini çoğaltıyor güç topluyor azgın ruhlardan gözlerim seni arıyor uzakta...

topla, çıkar çarp, böl karesini alsan üç çeyrek etmedi yekününe baksak aşk deyince düşbaz dilinde ayaküstü sayıklamaları bir bilene sor...

Eşitlik değil Adalet istiyorsam Ben bile kendime kendimin hiç kimsesiyim Bu da bir tür ayrıştırma Kayırırken harcamayın Harcarken...

yıkılsın son bulsun elleri durmasın bacakları ayak bilekleri incelirken aksamasın adımları durma yürü aklı dumanlılara aldanma süreğen...

Güne cam önü içerlemesiydi onunki, çiçekleri küstürüp soldurmamak için az önce susturmuştu gözyaşlarını...Saçma, saçma olduğu kadar...

Benim gibi, aynı zamanda içleri kırılarak mı bilmiyorum, fakat eski yapıdaki evlere ilgi duyduklarından olsa gerek, ona hala zaman ayırıp...

Gel, öyle bir gel ki; gökyüzünün mavisi ellerinle kuşların cıvıltısına öykünür ılıktır sesin, nefes nefese denizin tuzunu sür tenine...

ağırlaştı gün, ömür bıraksalar kaç yıl eder kaç gülmek doyasıya! ağlamak, kederlerin toplamı kaç yıl! otursak hesaba mutlulukların ederi...