On yerinden bölünmüş gibi gün On yerinden ömür İlham su değirmeni Dışımızda güngörmüşlük İçimiz on parça Bu bir çağrı Dirençsiz günbatımı...

şiirler kırılıyor umut yadsınıyor zulüm geçiyor dünyadan zehrini çoğaltıyor güç topluyor azgın ruhlardan gözlerim seni arıyor uzakta...

topla, çıkar çarp, böl karesini alsan üç çeyrek etmedi yekününe baksak aşk deyince düşbaz dilinde ayaküstü sayıklamaları bir bilene sor...

yıkılsın son bulsun elleri durmasın bacakları ayak bilekleri incelirken aksamasın adımları durma yürü aklı dumanlılara aldanma süreğen...

Güne cam önü içerlemesiydi onunki, çiçekleri küstürüp soldurmamak için az önce susturmuştu gözyaşlarını...Saçma, saçma olduğu kadar...

Benim gibi, aynı zamanda içleri kırılarak mı bilmiyorum, fakat eski yapıdaki evlere ilgi duyduklarından olsa gerek, ona hala zaman ayırıp...

Gel, öyle bir gel ki; gökyüzünün mavisi ellerinle kuşların cıvıltısına öykünür ılıktır sesin, nefes nefese denizin tuzunu sür tenine...

ağırlaştı gün, ömür bıraksalar kaç yıl eder kaç gülmek doyasıya! ağlamak, kederlerin toplamı kaç yıl! otursak hesaba mutlulukların ederi...

Kaderde senden ayrı düşmekte varmış Doğrusu bunu hiç düşünmemiştim.. Seni tanımadan Hele seni böyle deli divane sevmeden Yalnızlık...

Ne zaman ay büyüse ciğerlerimizde patlama, oksijenin hızlı seyri ele veriyor aydınlık zamanlara akışımızı her med cezirde seviyor...

Sahi ya kime benzeyecektim; armut dibine... Annem babamı çok severdi, onlarca yıldan sonra hala... Azla yüreği yetindirmemeyi, sevdi mi...

aklımın estiği yerde eski bir kulübe ihtiyar delikanlı verandası, bulut bulut yağmur yağmur eritmiş zamanı belki ılık bir nisan güneşi...

uzun kısa doğru yanlış öyle çok unutuyorum ki öyle çok sanki hiç yaşamıyorum yaşamak için iyi kötü güzel çirkin öyle çok unuttum ki öyle...

yanılır yenilir vazgeçersem senden şanlı zaferler silinir kaybolur tarihin izdüşümü okunmaz olur gözlerimden yanılır yenilir vazgeçersem...

Öldük ya daha çok sevsinler bizi siz çiçeklere de kıyar acımaz koparırsınız sıra sıra çelenkler gittik ya, fırsat bu fırsat ölümüzü...

Epeyce geç oldu farkındayım sen değilmişsin gelen ben demeden evet doğrusun yanlışlıkla vurulmuş kapım kuaför tam saçımı kesiyordu...

ne kaldı anlatacak sevda yoktu kalanı gideni de bulutlar ağladı yıkandı gökyüzü hava arındı ötüşü bereketli çoğalışı bildik ağzı...

Kemanın tellerinden dökülürken Sarı turuncu Yaprak yaprak bir sonbahar Piyanonun tuşları Si sesinde, ölmezliğini haykıran umutlar Vira...

Çilek mevsimi Çağ Menemen, Kırmızı kırmızı esen Emiralem'in göğüs kafesi O çocuk ellerinden, domates de olur Bu da geçer mi demeli Kuş...

Resme tıkladığınızda kitapla ilgili yazımı okuyabilirsiniz. İyi okumalar. maviADA Dergisi / 15 Mart 2021