Adı Yok

maviADA * 2020 / Şiirlerimin Evi

ermiş bir zaman

dolunayı, kucağıma bıraktığı saçlarını okşayıp

dolarken yüreğim hazla

ağrılarım başlayabilir,

bıçak gibi nefesimi kesen sancılar duyabilirim aniden

birden olur

güneşi özleyebilirim sarhoş yaz gecelerinde

olmadık bir yaşanmışı da

örneğin kışı, tutulduğumuz kar fırtınasını

o sıra arama beni sorma

masal ülkesinden gelmiştir

zamanın da ötesine

sevdaya doğrudur

yolculuk ki bir kuşun kanadında

kınalıdır elleri

ihtiyar bilge bir kadınla

bozkıra kurulur mu kurulur, sofra

birden utanırım

içerlerim şükürsüzlüğüme ve tamahıma

cahillik ettiğimi bilir sustururum düşleri

gözlerimi kaçırır

bakamam gökyüzünde dolunayı gezdiren yıldızlara

bol baharatlı bir aşk gecesidir sanki

hasretin örfü söker,

küserim Artvin, Hakkari ya da Urfa

sonra öteler kadar gecede çırasız kalmışlığıma

gözlerim kararır

derim yüzülür gibi olur

kokum siner toprağın buhurdanlığına

sanki yanmış kavrulmuş

yeni gelmişimdir

ne işim varsa püsküren lavların arasında

bilirim, kim bilmez ki taze yanık sızısı bu

öfkemden bilenir de uyutmaz

kavım, çıngım, ateşim hala baş yastığımda

yüzyılı bulur

fidanlardır böğründen kanar

kavgam saatlerle değil, güneş tutulmasıyla