Aynı

maviADA * 2020 / Şiirlerimin Evi

Her şey bu kadar aynı olmak zorunda mı?

Bilmiyorum. Sularımın sakinliği Yağmur sonrası havanın berraklığı Şımarık bulutlar çoktan dağılmış Yıldızlar yan gelip yatmışken

Gökyüzüne uluorta saçılışları hep aynı

Gittiğinden beri Gelmediğinden Gelme dediğimden beri hiç bir şey değişmedi

Hasret bileycisi yolların uzaklığı aynı

Yasak ilan ettiğimden beri

Gülüşlerime ağlamayı

Kavuşmayan uzuvlarımızın yüzölçümü hep aynı

Bir bakıma dağılmış, körelmiş gönüller Yine vurulup ölmüş

Birileri yapmış olmuş, topraklanan

Eninde kadın, sonunda insan yanlarım aynı

Bilmediğimdir, anlamadığım Körebe oyununda herkeste ebe olma duyargası Gönderme, ardından yas tutma telaşı hep aynı

Okumak, derken yazmak kısır döngü Öğrenmek, anlamak Anladığından anlamlanmazken

Israrcı olmamak İş başa düşmüş meğer İşleyişten sınıfta kalmak hep aynı

Gözlerimi karlı dağlarda kamaştırmışım ki Kaldırımda ıslanan kedi Caddenin karşısında tıklım tıklım barlar aynı

Miyavlarsa miyavlasın Vur patlasın çal oynasın

Patlayan avuçlar hep aynı

Canımı dişime takıp koşturuşum herkes kadar

Beynimi didiklerken

Yetmemiş yüreğimi de tırmıklamışım

Vakitlerden sık sık gece yarısı aynı

Öyle ya yaşamak bir türküyse

Halimiz hal değil, çetin

Sesimin bükülüşü, kırılıp kopuşu hep aynı

Kimdir ki o sorar aşkı Bizmişiz rastgele oynayan Ellerimizmiş atan

Oysa zarlar hilesiz

Yekten bihaber

Düşeşle kaybedişlerimiz hep aynı