Çok Sevmek Yetmez Hiçbir Zaman

Nasıl incecik, nasıl ipek gibi bir ses...Gözyaşlarını özgür kılmakla birlikte, işlemeli mendil görevi yapan bu şarkı. Ağlamak iyi gelir hep, yanan ateşin hızını dindirir, ruhu yıkarken yeniden yapar, yaraları iyileştirmeye gücü yetmese de sızısını hafifletir...Bu ıslaklığın adı yüzyıllardır anason etkisi. Sevmeyen insan, ana, baba, kardeş ya da sevgili; gönlünü sevdiklerinin gönlüne bağlamayan insan hüznü, dahası ağlamayı ne bilir!

Hayat işte göz açıp kapamak kadar kısadır hep, bir bakmışız geçmiş gitmiştir ömrümüzden birileri, bir bakmışız geçip gitmişizdir birilerinin ömründen....Hak mıdır ki bazen hiç olmamışız gibi, bazen hiç olmamışlar gibi.

Acıdan başka yüzünü pek görmediğimiz, sevinçten yana alabildiğine cimri sayabileceğimiz yaşama bir tür başkaldırıdır şarkılar, hatta edebiyat, sanat ve tüm kolları. Her şeyi çok ya da iyi kötü biliriz de, yaşamımızı, başka yaşamları güzellemeyi pek bilmeyiz...Belki de garip bir şekilde bir türlü olmaz, beceremeyiz.

Gidenlerimizin gitmesini hiç istemezken, öyle anlar gelir ki çaresiz kalırız...Oysa gitme ihtimalleri dahi aklımızı yitirme sebebi. Oyunu kuran bu şekilde belirlemiştir kuralları ve biz sonunda mutlaka yere kapaklanır dizlerimizden çok yüreklerimizden kanar, tüm varlığımızla gözlerimizden sızar, buharlaşırız.

Yaşarken ölmek derler buna...Sevmek, çok sevmek yetmez hiçbir zaman.