Büyüsün Işığın Rengi

''Sabahlar isterdim asi ve mavi, büyüsün isterdim ışığın rengi''...çok değil böyle şeyler isterdik Onlardan ama gel gör ki aynı dizelerin devamında ''Üşüyor toprak taşlar üşüyor vuslatı yakın eden yollar üşüyor'' diyor Ahmet Can AKYOL. Hal böyle olunca ne yapmalı, hayaller yetişiyor imdada ve yerleşip kalıyor hasret yüklü sevda öyküsüne...Oldurulmaya ant içilen anılar ve düşler bir bir atılıyor kumbaraya. Birikiyor, birikiyor, birikiyor...öyle birikiyor ki zaman zaman taştığı oluyor ve verilen her söz tutulamayıp hayatın gerçekleri düşleri, oldurulmaya ant içilmiş anıları elsiz ayaksız, kötürüm bırakabiliyor.

Yine de insanız sonuçta ya, o düşlerden kurulu köprü ile geleceği didiklemekten, süslemekten ve en önemlisi sevmekten vazgeçilmiyor. Kesinlikle öyle, kolay sevemiyor insan dediğin; ruhunun kapılarını ardına kadar açıp buyur edemiyor kimseleri; korkuyor ve haklı. Öyle tabii ne bilsin buyur ettiği kişinin ruhunda biriktirdiklerini, ne bilsin ortalığı dağıtıp sonunda bir kıvılcıma bakar, ateşe vererek kalbini yangın yerine çevirmeyeceğini.

Yandın, yıkıldın diyelim ya sonrası? Küllerinden doğmak derler hep, hep düştüğü yerden bir avuç toprakla kalkmayı bilmek derler...kaç kere küllerinden doğacak güce, kaç kere düştüğü yerden kalkacak cesarete sahip olabilir insan? Sonra kaç ömür bahşedilmiştir ki böyle düşe kalka, yana yakıla ve küllerinden her seferinde yeniden doğarak devam edebilsin? Hem düşünüldüğünde küllerinden yeniden doğan insan, yanıp yakılarak küle dönerken kim bilir kimyasında ne çok değişikliğe uğramıştır...sahi, insan ruhunun duru halinden ne kadarlık bir kısmı sağ çıkabilir ki onca yangından?

Hesap kitap yapıldığında durum nettir, emek verdiğinden öyle kolay gidemezsin...çakılan her kıvılcıma, kıvrıla kıvrıla yükselmeye başlayan dumana derhal müdahale edersin; tabii ki bunun için ilkin göz yaşları yetişir imdada ve kolay kolay yutkunamadığın bir yumru dayanmıştır boğazına. Dağın haberi olmaz çoğu kez ama küsmüşsündür ve bir ilmek daha çözülmüştür son kıvılcımla. Yavaş yavaş yorulmaya başlar gözyaşların ve yumrunun yerinde her yutkunduğunda hissettiğin bir acı, sonrasında ağrı kesici yutulmadan geçmemekte ısrarcı olan garip bir baş ağrısı.

Ve bunlar kısır döngüdür, sürer; son ilmek çözülene değin sürer...sonunda ne sen anlarsın ne karşındaki, bir sevdanın ölümüdür dimdik karşına dikilen gerçek, harcı göz yaşlarınla karılmış olan.

Küsmeyi, aşağıdaki dizelerin şairinin Nazım Hikmet olduğu anılan şiir kadar güzel anlatanını görmedim henüz. O zaman buyurun okuyalım, zaman zaman hatırlanmalı...

KÜSMEK NEDİR BİLİR MİSİN?

Küsmek nedir bilir misin? Küsmek dürüstlüktür. Çocukçadır ve ondan dolayı saftır. Yalansız’dır. Küsmek; seni seviyorum’dur. Vazgeçememektir. Beni anlatır küsmek. Kızdım ama hala buradayımdır, gitmiyorumdur, gidemiyorumdur. Küsmek; nazlanmaktır, yakın bulmaktır, benim için değerlisindir. Küsmek, sevdiğini söyle demektir. Hadi anla demektir. Küsmek; umuttur, acabaları bitirmektir, emin olmaktır. Yani, diyeceğim o ki: Ben sana küstüm!

15:15

10 Haziran 2021